Το τζιτζίκι και το μυρμήγκι

(Η ιδέα για αυτό το παραμύθι είναι κλεμμένη από αλλού. Δεν θυμάμαι από που. Πάντως δεν είναι δική μου.)


Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μυρμήγκι κι ένα τζιτζίκι. Ήταν καλακαίρι, ο ήλιος ήταν ντάλα και τα καρπούζια φυτρώναν στα μποστάνια. Το μυρμήγκι ιδρωμένο και συγκαμένο στις μασχάλες έτρεχε πάνω κάτω σα να 'χε πάρει έκσταση ,έβρισκε κάτι σποράκια και τα χωνε στη φωλιά του. Το τζιτζίκι ήταν αραχτό σε ένα δέντρο και τρόμπαρε.
Κάποια φάση το τζιτζίκι είπε:
"Ρε μαλάκα μέρμηγκα, δεν πάμε για κανά μπάνιο; Έχει καεί ο κώλος μου."
"Όχι φίλέ μου τζίτζικα." 'ειπε το μυρμήγκι. "Πρέπει να γαμηθώ να μαζέψω σπόρια γιατί χειμώνας έρχεται και μετά θα πεινάω. Θα σε συμβούλευα να κάνεις το ίδιο".
"Τι λες ρε ανώμαλε! Σιγά μη δουλέψω με τέτοια κουφόβραση." ήταν η απάντηση. "Πάω να μουλιάσω τα παπάρια μου στο κύμα". Και το τζιτζίκι καβάλησε τη χάρλεϊ του και την έκανε για το κοντινότερο μπιτς μπαρ.
Μετά ήρθε χειμώνας, χιόνισε κι ο κάμπος έγινε άσπρος σαν άσπρο σλιπάκι μινέρβα, αυτό με την τσέπη μπροστά. Το μυρμήγκι ήταν κλειδωμένο στη φωλιά του με τέρμα τα καλοριφέρ, είχε νοικιάσει όλα τα Ρόκι και τα 'βλεπε τρώγοντας σποράκια. Κάπου προς το τέλος του νούμερο τρία χτύπησε η πόρτα κι ,όπως όλοι περιμένετε, ήταν ο τζίτζικας. Φορούσε ένα μπουφανάκι πουπουλένιο πολύ τσίλικο μποτάκια και παντελόνι σπέσιαλ. Πίσω του δε υπήρχε μια τζιπάρα μέσα από την οποία δυο ακρίδες, καλά μωρά, χαμογελούσαν πρόστυχα στο μυρμήγκι.
"Ρε μαλάκα μέρμηγκα, πάω για σκι με τα κορίτσια. Θά ρθεις;"
Το μυρμήγκι άρχισε να ουρλιάζει "Πούστη Αίσωπε, πούστη Αίσωπε" και να κάνει το σπίτι του πουτάνα. Μετά από δυο μέρες το κλείσαν σε ίδρυμα.