Μικρές παπαριές (2002)

Η ποητική συλλογή ¨Μικρές Παπαριές" αποτελεί το κύκνιο άσμα του αυτόχειρα Ποιητή Παντελεήμωνος Φούφουτου. Εκδόθηκε δυο μήνες μετά τον τραγικό του θάνατο τον Μάρτιο του 2002. Αποθεώθηκε δικάιως από κοινό και κριτικούς και  θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα έργα της εποχής μας.

 

Μικρές παπαριές

Πορφυρά τα μουνιά των πατέρων

αστράφτουν καθώς σβήνουν οι εποχές

φαίρνουν στη μνήμη μου τη μούχλα των αστέρων

κι αποσυντείθονται στη λήθη του χθες.

Με κάνουν να γράφω μικρές παπαριές.

Ώσπου να 'ρθεί ένα μακάβριο δείλι

που στο λαιμό μου κάτσει κουραμπιές

και θα 'χω αίμα και άχνη στα χείλη.

Θα σας κεράσουνε κονιάκ και ελιές.

Θα πεθάνουν μαζί μου οι μικρές παπαριές.

Το στρουμφάκι

Είναι φορές που νιώθω σαν στρουμφάκι στο μπλέντερ,

σαν παιδικό ξεσκισμένο αρκουδάκι,

σαν φωτεινούλης που δεν έχει πια φως.

Κάνεις δε φαίνεται να νοιάζεται.

Κι όταν μια μέρα χτυπήσω το κεφάλι μου στον τόιχο

δημιουργώντας αλικές εικαστικές παρεμβάσεις

μάλλον κανείς δεν πρόκειται να καταλάβει.

Ο Λούκι Λουκ

Κάποια μέρα τ΄ άλογό μου θα φύγει

και δεν θα υπάρχει ούτε ένας Λούκι Λουκ

να κόψει το σκοινί

με μια σφαίρα.

Ο ζωμός

Σε εκείνο το δωμάτιο του μυαλού μου

που πάντα το έβρισκες μελαγχολικό και άχαρο

και δεν έμπαινες μέσα

τώρα μαζεύονται τις νύχτες οι δρυίδηδες

και φτιάχνουν μαγικό ζωμό.

Η ζωή

Η ζωή είναι ένα δώρο.

Η ζωή είναι ένα δώρο.

Η ζωή είναι ένα δώρο

του Χαχανούλη.

Το σ' αγαπώ

Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ

τα πιο όμορφα πράγματα

ξεκινούν κάπως έτσι

και τελειώνουνε ποικιλοτρόπως

μ' ένα γάμο,

μια αυτοκτονία

ή ένα καλό γαμήσι.

Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ

τα πιο ηλίθια ποιήματα

ξεκινούν κάπως έτσι.

Η τρόμπα

Αν η θεϊκή υπερουράνια τρόμπα

δούλευε ατέρμονα και ακατάπαυστα

σαν τις δικές μας εδώ κάτω

τα πράγματα θα ήταν καλύτερα

κι ίσως υπήρχε κάποιο νόημα τότε.

Το παράλληλο σύμπαν

Κάπου σε ένα παράλληλο σύμπαν

ο Σούπερμαν διαβάζει Ριζοσπάστη,

ο Ντόναλτ Ντακ κερδίζει το Τζόκερ,

οι Μικρές Παπαριές παίρνουν Νόμπελ λογοτεχνείας

κι εσύ δεν έχεις έρθει ποτέ.

(καλό ή κακό αυτό θα σε γελάσω).

Οι τσόντες

Βρώμικοι τοίχοι,

στάχτες, αλκοόλ

και τσόντες στο πάτωμα.

Δεν μπορώ να καταλάβω, ελπίδα.

Τι σκατά βρήκες κι έμεινες εδώ;

Το κολοκυθάκι

Μαγκιά δεν είναι να βουλώνεις τα αυτιά σου

ούτε να δένεσαι σαν το μαλάκα στο κατάρτι

αλλά να ακούς, να αγγίζεις

και πάνω από όλα να ξέρεις

πως το ταξίδι από μόνο του

δε λέει και πολλά.

« ... βρέθηκε στην μπανιέρα του ύστερα από κατανάλωση μείγματος βαρβιτουρικών, χλωρίνης και κόκα κόλας λάιτ ο Παντελεήμων Φούφουτος. Στα χέρια του κρατούσε ένα μπουκάλι Τζόνσον και Τζόνσον όχι πια δάκρυα που οι αρχές θεωρούν πως αποτελεί το αποχαιρετηστήριο σημείωμα του. Ο Φούφουτος ήταν εικοσιτριών ετών, άνεργος και έγραφε ποιήματα. Να περάσουμε τώρα στα νέα για τον καιρό με....»

«Λες να πιάσει;»

Ο Ατζέντης έκλεισε την τηλεόραση και κοίταξε το νεαρό.« Φυσικά. Έσυ τη σκαπουλάρεις απ’ τους δανειστές σου κι εγώ χέζομαι στο τάλιρο.Απλό είναι.»

«Κι είσαι τόσο σίγουρος ότι θα πουλήσουν;»

«Ο κόσμος, Παντελή μου τρελάινεται για τραγικούς ποιητές. Για ότιδήποτε μεθυσμένο, μισότρελο και πρόωρα χαμένο γράφει. Δεν έχει σημασία τι αρκεί να υπάρχει πίσω απ’ το συγγραφέα μια δακρύβρεχτη ιστορία.»

«Υποθέτω πως έχεις δίκαιο.»

« Ο Ατζέντης έχει πάντα δίκαιο.» Άνοιξε το συρτάρι κι έβγαλε ένα τετράδιο. « Αυτά θα βρεθούν αύριο στο σπίτι σου. Τα ‘γραψα λίγο πριν έρθεις. Δεν ξέρεις πόσο εύκολο είναι. Μερικές λέξεις στη σειρά που υποτείθεται πως έχουν βαθύ νόημα.»

« Και το συναίσθημα;»

«Αυταπάτη, αγορίνα μου. Κατά βάθος το θέμα είναι να νομίζουν πως είσαι σπουδαίος. Να άκου λίγο

...και πάνω από όλα να ξέρεις

πως το ταξίδι από μόνο του

δε λέει και πολλά.

. . . και σύνεχίζει έτσι. Υποτείθεται τα ‘γραψες πριν κανά μήνα. Το Μάιο τα εκδίδω. Στο φάκελο αυτό είναι όσα συμφωνήσαμε, εισιτήρια, δυο χιλιάρικα και καινούριο διαβατήριο. Δικά σου.»«Οπότε μπορώ να πηγαίνω. Ευχαριστώ για τη συνεργασία.»

«Α και κάτι άλλο. Στο στεφάνι για την κηδεία τι να γράψω;»

«Ό,τι θες. Είσαι μανούλα σ’ αυτά.»

« Σ’ αυτόν που μας ταξίδεψε με λέξεις, έχε γεια. Ε;»

Ο ήλιος έδυε βάφοντας τον κόσμο μοβ. Στην Κόστα ντελ Σολ ήταν πάντα όμορφα τέτοια εποχή. Ο Παντελής Φούφουτος, στα χαρτιά νεκρος εδώ και μήνες, ήπιε την τελευταία γουλιά τεκίλα κι αφέθηκε στα χάδια μιας νεαρής πόρνης.

Ο Ατζέντης πλατσούριζε στην καινούρια του πισίνα κι έπινε σαμπάνια. Σκεφτόταν πως ήρθε η ώρα για τον δεύτερο τόμο.

Ο κόσμος αγόραζε μανιωδώς Φούφουτο κι ανέλυε επι ώρες το απόλυτο τίποτα. Τα λογοτεχνικά περιοδικά τον ανακύρηξαν το σημαντικότερο εκφραστή της γενιάς του.

Κι όλοι ήταν πολύ ευτυχισμένοι.


(μερικούς μήνες μετά)

 Ο Ντάμπο

Μια μέρα

θα ανοίξω τα αυτιά μου

και θα πετάξω.

Θα 'μαι ο Ντάμπο

κι ίσως να 'σαι εσύ

το μαγικό φτερό μου.

Το κογιότ

Σαν το κογιότ σε κυνηγώ

και κάθε φορά λιγάκι πριν σε φτάσω

ένα αμόνι πέφτει στο κεφάλι μου.

Οι κατσαριδούλες

Μικρές, χαρωπές κατσαριδούλες

χορεύουν πάνω στη γυμνή μου κοιλίτσα.

Τις ψεκάζω, τις γνέφω αντίο

και τις στέλνω στην κόλαση.

Μερικές φορές δεν αντέχω τόση ευτυχία.

Τα ούζα

Όλοι ήταν χαρούμενοι

και πίναν ούζα

μες σε γραφεία

τελετών.

Η χλωρίνη

Έχει κάτι που λάμπει στα μάτια του

(είναι ένα κερί που λιώνει.)

'Εχει κάτι που πεταρίζει στο στήθος του

(είναι ένα χτυπημένο κουνούπι.)

Έχει τη γεύση από λεμόνι στο στόμα του

(είναι η χλωρίνη.)

Τα λέγκο

Μια μέρα

θα μαζέψω τα λέγκο μου από το πάτωμα,

θα φτιάξω ένα μεγάλο ρομπότ

να σας γαμήσει.

Η ελπίδα

Υπάρχει ελπίδα

στα Αστερίξ και στα Ποπάι,

στις σοκοφρέτες και στα τυρογαριδάκια,

και σε ένα σωρό πραγματάκια

που εσύ αρνείσαι πεισματικά να εκτιμήσεις.