Ένα απόγευμα (όταν έκλασε ο Ζάο Ζου)

Εκείνο το απόγευμα η αλήθεια ήταν πως ο μεγάλος διδάσκαλος Ζάο Ζου δεν είχε και πολύ όρεξη για μάθημα. Θα προτιμούσε να 'ταν στο κρεβάτι με την Τσαν Λι, να πίνει μπύρες και να ρεύεται σε κάποιο μπαλκόνι ή να παίζει μπάλα στους πρόποδες του Λευκού Βούνου και γενικα να κάνει οτιδήποτε άλλο εκτος από το να προσπαθεί να διδάξει στους μαθητές του τα μεγάλα νοήματα του σύμπαντος. Έτσι όταν μπήκε στην τάξη έκατσε στην έδρα, σταύρωσε τα χέρια κι άφησε το κεφάλι του να πέσει κάτω χωρίς να πει ουτε καλησπέρα.
Και μετά από λίγο την αμόλησε. Ήταν μια απρογραμμάτιστη, απροειδοποίητη και σαφώς ηχηρή κλανιά που έκανε τους μαθητές του να τον κοιτάξουν περίεργα. Η γλυκιά Τσου Τσι Μο από το πρώτο θρανίο σοκαρίστηκε από αυτήν την χωρίς αιδώ πράξη του διδασκάλου. Ο Μπάι Γιν κρυφογέλασε και ο Σου Κι , ο πρόεδρος της τάξης, έμεινε λίγο σκεφτικός κι είπε: "Συνάδερφοι, ο δάσκαλος σίγουρα προσπαθεί να μας διδάξει κάτι.". Ο Τάο Τάο πρότεινε πως αυτό που ήθελε να τους πει ο δάσκαλος είναι να αποβάλλουν καθέ τι που τους βαραίνει όμως λίγοι συμφώνησαν με την εξήγηση αυτή. Ο Λου Σάο μετά από λίγη γιόγκα σηκώθηκε όρθιος και είπε: "Το βρήκα! Τα λόγια είναι μάταια για να εξηγησουμε τα νοήματα του κόσμου. Αν δεν μπορούμε να μιλήσουμε, ας κλάσουμε.". Αυτή η ιδέα άρεσε στους μαθητές. Τους ενθουσίασε τόσο πολύ που ο Βάο Γου έριξε μια κούφια. Κι ακολήθησε ο Τάο Τάο κι ο Σου Κι και μετά ο Τσι Ντο άφησε μια δυνατότερη. Ακόμα κι η Τσου Τσι Μο έριξε μια κοριτσίστικη. Όλη η τάξη έκλανε χαρούμενα.
Έκτος από τον Γκου Τι Σε. Ο Ζαό Ζου το πρόσεξε και μίλησε για πρώτη φορά εκείνο το απόγευμα: "Έσύ παιδί μου γιατί δεν κλάνεις;". "Δεν μου 'ρχεται μεγάλε διδάσκαλε." ήταν η απάντηση. "Πέρνα αμέσως έξω" είπε ο δάσκαλος κι υπόλοιποι μαθητές γέλασαν μέσα τους χαιρεκακα. Και μόλις ο Γκου Τι Σε έφυγε από την αίθουσα ο Ζάο Ζου έκανε μια κίνηση που προβλημάτισε πολύ τους μαθητές του. Έκλεισε τα παράθυρα, τα σφάλισε καλά κι έφυγε κλειδώνοντας πίσω του την πόρτα.
"Καλοί μαλάκες είναι" είπε στον Γκου Τι Σε που περίμενε απ' έξω. " Ακολουθούν τον κάθε παπάρα που το παίζει δάσκαλος, προσπαθουν να βρουν νόημα στα πάντα, ξεχνάν να ζουν. Ασ' τους τώρα να μυρίζουν τις πορδές τους." Και κάθως πήγαιναν παρέα στο κυλικείο να πιουν μπύρες πίσω από την κλειστή πόρτα ο Λου Σάο πρότεινε πως : "ίσως θέλει να μας πει πως όσο κι αν προσπαθούμε θα μείνουμε πάντα κλειδωμένοι στη μικρότητα της ύπαρξής μας.".