Σταγόνες

Ο Νίκος μου 'πε να γράφω. Είναι καλό παιδί ο Νίκος. Επιστήμονας. Έχει τα πτυχία του στον τοίχο. Δεν τα διάβασα ποτέ. Φαίνονται ωραία όμως. Έχουν σφραγίδες και μεγάλες υπογραφές. Φαντάζομαι ότι έχουν κύρος.

Όταν γνώρισα το Νίκο όποτε έβρεχε ούρλιαζα. Τώρα έχω ηρεμήσει λίγο.

Συνάντησα εδώ έναν τύπο που λέει πως οι σταγόνες της βροχής δεν είναι τίποτα άλλο παρά το φτύσιμο των αγγέλων. Νομίζω ότι το πιστεύει πραγματικά. Εγώ πάλι καταλαβαίνω ότι είναι νερό. Απλά τις φοβάμαι.

Παλιά, όταν έβρεχε, η Άλλη με πήγαινε κάτω από μια λαμαρίνα και μου έκλεινε τα μάτια. Μου έλεγε να φανταστώ κάτι όμορφο. Φανταζόμουν παγωτό φιστίκι. Της έλεγα ότι το μόνο που χρειάζονται οι άνθρωποι για να είναι ευτυχισμένοι είναι παγωτό φιστίκι. Μου έλεγε ότι το μόνο που χρειάζονται είναι στοιχειώδη αλληλοκατανόηση. Γελούσαμε. Ήταν ωραία.

Νομίζω την αγαπούσα. Ήταν καλή. Κάποια Χριστούγεννα μου 'χε πάρει και δώρο. Ένα κόκκινο μπλουζάκι. Το φορούσα συνέχεια. Μου άρεσε. Ήταν άνετο. Έγραφε πάνω του “deny me and be doomed”. Μου το 'δειξε χθες ο Νίκος. Με ρώτησε τι νοιώθω. Του 'πα θλίψη. Είπε ότι κάνουμε προόδους.

Μου λείπει η Άλλη. Μπορούσα να συνεννοηθώ μαζί της. Καταλάβαινε.

Ρώτησα το Νίκο πότε θα 'ρθει η Άλλη να με δει. Είπε ότι κάτι τέτοιο δεν γίνεται. Μερικές φορές με μπερδεύει ο Νίκος. Ρώτησα γιατί. Μου 'δειξε τις φωτογραφίες. Είπε ότι το κάναμε αυτό δεκάδες φορές. Δεν το θυμάμαι. Μου 'πε να προσπαθήσω να συγκεντρωθώ στις εικόνες. Προσπάθησα. Η κοπέλα με το σκισμένο λαιμό δεν μου θύμιζε τίποτα. Ούτε ο τύπος με την κόκκινη μπλούζα και τις χειροπέδες. Ο Νίκος μου 'πε πως γι' αυτό είμαι εδώ.

Κι ότι πρέπει να γράφω. Θα με βοηθήσει.