Όχι πια δάκρυα (ο θάνατος του Παντελή Φούφουτου)

« ... βρέθηκε στην μπανιέρα του ύστερα από κατανάλωση μείγματος βαρβιτουρικών, χλωρίνης και κόκα κόλας λάιτ ο Παντελεήμων Φούφουτος. Στα χέρια του κρατούσε ένα μπουκάλι Τζόνσον και Τζόνσον όχι πια δάκρυα που οι αρχές θεωρούν πως αποτελεί το αποχαιρετηστήριο σημείωμα του. Ο Φούφουτος ήταν εικοσιτριών ετών, άνεργος και έγραφε ποιήματα. Να περάσουμε τώρα στα νέα για τον καιρό με....»

«Λες να πιάσει;»
Ο Ατζέντης έκλεισε την τηλεόραση και κοίταξε το νεαρό.« Φυσικά. Έσυ τη σκαπουλάρεις απ’ τους δανειστές σου κι εγώ χέζομαι στο τάλιρο.Απλό είναι.»
«Κι είσαι τόσο σίγουρος ότι θα πουλήσουν;»
«Ο κόσμος, Παντελή μου τρελάινεται για τραγικούς ποιητές. Για ότιδήποτε μεθυσμένο, μισότρελο και πρόωρα χαμένο γράφει. Δεν έχει σημασία τι αρκεί να υπάρχει πίσω απ’ το συγγραφέα μια δακρύβρεχτη ιστορία.»
«Υποθέτω πως έχεις δίκαιο.»
« Ο Ατζέντης έχει πάντα δίκαιο.» Άνοιξε το συρτάρι κι έβγαλε ένα τετράδιο. « Αυτά θα βρεθούν αύριο στο σπίτι σου. Τα ‘γραψα λίγο πριν έρθεις. Δεν ξέρεις πόσο εύκολο είναι. Μερικές λέξεις στη σειρά που υποτείθεται πως έχουν νόημα.»
« Και το συναίσθημα;»
«Αυταπάτη, αγορίνα μου. Κατά βάθος το θέμα είναι να νομίζουν πως είσαι σπουδαίος. Να άκου λίγο
Θάλασσα, κρύσταλλο κι αμόνι
αφυδατώθηκα προσμένοντάς σας
σε μια σπηλιά που δεν θυμάμαι το όνομά της
άφησα σπόρους στα ανοίγματά των βράχων. . . και σύνεχίζει έτσι. Υποτείθεται τα ‘γραψες πριν κανά μήνα. Το Μάιο τα εκδίδω. Στο φάκελο αυτό είναι όσα συμφωνήσαμε, εισιτήρια, δυο χιλιάρικα και καινούριο διαβατήριο. Δικά σου.»
«Οπότε μπορώ να πηγαίνω. Ευχαριστώ για τη συνεργασία.»
«Α και κάτι άλλο. Στο στεφάνι για την κηδεία τι να γράψω;»
«Ό,τι θες. Είσαι μανούλα σ’ αυτά.»
« Σ’ αυτόν που μας ταξίδεψε με λέξεις, έχε γεια. Ε;»


Ο ήλιος έδυε βάφοντας τον κόσμο μοβ. Στην Κόστα ντελ Σολ ήταν πάντα όμορφα τέτοια εποχή. Ο Παντελής Φούφουτος, στα χαρτιά νεκρος εδώ και μήνες, ήπιε την τελευταία γουλιά τεκίλα κι αφέθηκε στα χάδια μιας νεαρής πόρνης.
Ο Ατζέντης πλατσούριζε στην καινούρια του πισίνα κι έπινε σαμπάνια. Σκεφτόταν πως ήρθε η ώρα για τον δεύτερο τόμο.
Ο κόσμος αγόραζε μανιωδώς Φούφουτο κι ανέλυε επι ώρες το απόλυτο τίποτα. Τα λογοτεχνικά περιοδικά τον ανακύρηξαν το σημαντικότερο εκφραστή της γενιάς του.
Κι όλοι ήταν πολύ ευτυχισμένοι.