Πορφυρά τα μουνιά των πατέρων
αστράφτουν καθώς σβήνουν οι εποχές
φαίρνουν στη μνήμη μου τη μούχλα των αστέρων
κι αποσυντείθονται στη λήθη του χθες.
Με κάνουν να γράφω μικρές παπαριές.
Ώσπου να 'ρθεί ένα μακάβριο δείλι
που στο λαιμό μου κάτσει κουραμπιές
και θα 'χω αίμα και άχνη στα χείλη.
Θα σας κεράσουνε κονιάκ και ελιές.
Θα πεθάνουν μαζί μου οι μικρές παπαριές.
1 σχόλιο:
ω μεγαλε δάσκαλε! σφίξαν οι ζέστες, έπεσε η παραγωγή!.... έλα γρηγορα κοντά μας με περισσότερα σοφά λόγια! ουγκ!
Δημοσίευση σχολίου